ਇਸ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਦੋ ਰਾਵਾਂ ਨਹੀਂ ਕਿ ਸਿੱਖੀ ਵਿੱਚ ‘ਤਰਕ’ ਨੂੰ ਇੱਕ ਅਹਿਮ ਸਥਾਨ ਪ੍ਰਾਪਤ ਹੈ ਤੇ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬਾਨ ਭਾਰਤੀ ਸਮਾਜ ਅੰਦਰ ਪ੍ਰਚਲਿਤ ਅੰਧ ਵਿਸ਼ਵਾਸਾਂ ਦਾ ਤਰਕ ਨਾਲ ਚੰਗਾ ਬਖੀਆ ਓੁਧੇੜਦੇ ਰਹੇ ਹਨ, ਪਰ ਇਸਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਗੁਰੂ ਦੀ ਸਿੱਖੀ ਧਾਰਨ ਕਰਨ ਵਾਲਿਆਂ ਦਾ ਗੁਰੂ ਨਾਲ ਰਿਸ਼ਤਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਅਧਾਰਿਤ ‘ਸ਼ਰਧਾ’ ਦੀ ਮਜਬੂਤ ਨੀਂਹ ਤੇ ਖੜਾ ਹੈ,ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਕਿਸੇ ਤਰਕ ਨੂੰ ਕੋਈ ਥਾਂ ਹਾਸਿਲ ਨਹੀਂ । ਗੁਰੂ ਨੇ ਤਾਂ ਸਿੱਖ ਲਈ ਪਹਿਲੀ ਸ਼ਰਤ ਹੀ ਇਹ ਰੱਖ ਦਿੱਤੀ ਹੈ ਕਿ :-
ਜਓੁ ਤਓੁ ਪ੍ਰੇਮ ਖੇਲਣ ਕਾ ਚਾਓੁ ।।
ਸਿਰੁ ਧਰਿ ਤਲੀ ਗਲੀ ਮੇਰੀ ਆਓੁ ।।
ਤੇ ਇਸ ‘ਸ਼ਰਤ’ ਵਿੱਚ ‘ਤਰਕ’ ਦੀ ਕੋਈ ਗੁੰਜਾਇਸ਼ ਹੀ ਨਹੀਂ ।
ਸ਼ਰਤ ਤੋਂ ਜੇ ਅੱਗੇ ਦੇਖਿਆ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਪਤਾ ਲੱਗਦਾ ਕਿ ਸਤਿਗੁਰੂ ਆਪਣੇ ਸਿੱਖਾਂ ਦੀ ਪਰਖ ਲਈ ਕਈ ਤਰਾਂ ਦੇ ਕੌਤਕ ਵਰਤਾਓੁਂਦੇ ਹਨ ।
ਜਦ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਸਿੱਖਾਂ ਨੂੰ ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਧਰਮਸ਼ਾਲਾ ਦੀ ਕੰਧ ਓੁਸਾਰਨ ਦਾ ਹੁਕਮ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ‘ਤਰਕ’ ਕਹਿੰਦਾ :- ”ਕੰਧ ਤਾਂ ਸਵੇਰੇ ਵੀ ਓੁਸਾਰੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਐ”,,,,,,,,,,,ਪਰ ”ਸ਼ਰਧਾ” ਕੋਈ ਹੀਲ ਹੁੱਜਤ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀ ਤੇ ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਹੀ ਕੰਧ ਓੁਸਾਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ।
ਜਦ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਸਿੱਖਾਂ ਨੂੰ ਇਕੱਠੇ ਕਰਕੇ ਮੁਰਦਾ ਖਾਣ ਦਾ ਹੁਕਮ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ‘ਤਰਕ’ ਮੱਥੇ ਤਿਓੂੜੀ ਪਾ ਕੇ ਪ੍ਰਸ਼ਨ ਸੂਚਕ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਬਿਟ ਬਿਟ ਦੇਖਦਾ ਹੈ,,,,,,,,,,,ਪਰ ‘ਸ਼ਰਧਾ’ ਸਿਰ ਝੁਕਾ ਕੇ ਪੁਛਦੀ ਹੈ :- ”ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਜੀਓ ! ਕਿਹੜੇ ਪਾਸਿਓਂ ਖਾਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਾਂ, ਸਿਰ ਵਾਲੇ ਪਾਸਿਓਂ ਕੇ ਪੈਰਾਂ ਵਾਲੇ ਪਾਸਿਓਂ……….?
ਜਦ ਤਰਕ ਹੰਕਾਰੀ ਹੋਈ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਗੱਲ ਕਰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਓੁਸਨੂੰ ਓੁਸਦੀ ਹੈਸੀਅਤ ਸਮਝਾਓੁਣ ਲਈ ਵੰਗਾਰ ਪਾਓੁਂਦੇ ਹਨ :- ”ਡੱਲਿਆ ! ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਬੰਦੂਕ ਦਾ ਨਿਸ਼ਾਨਾ ਪਰਖਣੈਂ……..ਆਪਣਾ ਕੋਈ ਯੋਧਾ ਲਿਆ ।”
‘ਤਰਕ’ ਡਗਮਗਾਓੁਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਡਰੀ ਡਰੀ ਅਵਾਜ ਵਿੱਚ ਸਵਾਲ ਕਰਦਾ :- ”ਨਿਸ਼ਾਨਾ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਜਾਨਵਰ ਓੁਤੇ ਵੀ ਪਰਖਿਆ ਜਾ ਸਕਦੈ, ਬੰਦੇ ਦੀ ਜਾਨ ਗਵਾਓੁਣ ਦੀ ਕੀ ਲੋੜ ?
ਗੁਰੂ ਜੀ ਮੁਸਕਰਾਓੁਂਦੇ ਹਨ । ਓੁਹਨਾਂ ਦੀ ਇਲਾਹੀ ਨਜ਼ਰ ”ਸਿੱਖ ਸ਼ਰਧਾ” ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਅੱਖਾਂ ਪਾ ਕੇ ਵੇਖਦੀ ਹੈ, ਗੁਰੂ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਵਿੱਚ ਰੱਤੀ ਸ਼ਰਧਾ ਤੁਰੰਤ ਗੁਰੂ ਵੱਲ ਭੱਜੀ ਆਓੁਂਦੀ ਐ ਤੇ ਗੁਰੂ ਦੀ ਸੇਧਤ ਬੰਦੂਕ ਅੱਗੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਤੋਂ ਅੱਗੇ ਹੋ ਹੋ ਆਪਣੀ ਛਾਤੀ ਡਾਹਓੁਂਦੀ ਹੈ ।”
ਇਸ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਸ਼ੱਕ ਨਹੀਂ ਕਿ ਸਿੱਖੀ ਵਿੱਚ ‘ਤਰਕ’ ਅੰਧ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨੂੰ ਕੱਟਣ ਵਾਲੀ ਇੱਕ ਤੇਜਧਾਰ ਤਲਵਾਰ ਹੈ,,,ਪਰ ਇਹ ਵੀ ਸੱਚ ਹੈ ਕਿ ਸਿੱਖੀ ਵਿੱਚ ”ਸ਼ਰਧਾ” ਓੁਸ ਜਿਸਮ ਦੇ ਲਹੂ ਵਿੱਚ ਘੁਲੀ ਹੋਣੀ ਜਰੂਰੀ ਹੈ ਜਿਸ ਜਿਸਮ ਦੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਅੰਧ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਦਾ ਜਾਲ ਕੱਟਣ ਵਾਲੀ ”ਤਰਕ” ਦੀ ਤਲਵਾਰ ਫੜੀ ਹੋਈ ਹੈ ।
ਸਿੱਖੀ ਦੇ ਵਿਸ਼ਾਲ ਮਹਿਲ ਵਿੱਚ ”ਵਿਸ਼ਵਾਸ” ਅਤੇ ”ਸ਼ਰਧਾ” ਦਾ ਦਰਜਾ ‘ਨੀਂਹ’ ਵਾਲਾ ਹੈ,,,,,,ਅਤੇ ”ਤਰਕ” ਦਾ ਦਰਜਾ ‘ਬਨੇਰਿਆਂ’ ਵਾਲਾ ।
ਅੱਜ ਜੋ ਲੋਕ ਆਪਣੇ ਮੱਥੇ ਓੁਤੇ ‘ਵਿਦਵਤਾ’ ਦਾ ਲੇਬਲ ਲਾ ਕੇ ਸਿੱਖੀ ਵਿਚਲੇ ”ਵਿਸ਼ਵਾਸ” ਅਤੇ ”ਸ਼ਰਧਾ’ ਨੂੰ ਸਿੱਖੀ ਵਿਚਲੇ ”ਤਰਕ” ਨਾਲ ਸਿੱਖੀ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚੋਂ ਖ਼ਤਮ ਕਰ ਦੇਣ ਦੇ ਹਾਸੋਹੀਣੇ ਮਿਸ਼ਨ ਦਾ ਝੰਡਾ ਚੁੱਕੀ ਫਿਰਦੇ ਹਨ, ਓੁਹਨਾਂ ਦਾ ਯਤਨ ਇਸ ਤਰਾਂ ਦਾ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ‘ਬਿਜਲੀ’ ਨੂੰ ਮਾਰ ਸੁੱਟਣ ਲਈ ਓੁਸ ਨੂੰ ‘ਕਰੰਟ’ ਲਾ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ।
ਬਾਂਦਰ ਦੇ ਹੱਥ ਡਾਇਨਾਮਾਈਟ ਦੀ ਸੋਟੀ ਵਾਂਗ ਐਸੇ ਮਕੈਨਿਕ ਬਿਜਲੀ ਦਾ ਕੁਝ ਨੁਕਸਾਨ ਕਰ ਸਕਣ ਜਾਂ ਨਾ,,,ਪਰ ਹੋਰ ਕਈ ਤਰਾਂ ਦੇ ਸ਼ਾਰਟ ਸਰਕਿਟ ਕਰਕੇ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਜਰੂਰ ਪੈਦਾ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਆ ।
ਇਸੇ ਹੀ ਤਰਜ਼ ਓੁਤੇ ਤਰਕ ਦੇ ਹਥਿਆਰ ਨਾਲ ਸਿੱਖ ਸ਼ਰਧਾ ਨੂੰ ਖ਼ਤਮ ਕਰਨ ਲਈ ਜੁਟੇ ਅਖੌਤੀ ਵਿਦਵਾਨ ਸਿੱਖੀ ਨੂੰ ਖਤਮ ਤਾਂ ਭਾਵੇਂ ਨਾ ਕਰ ਸਕਣ,,,,ਪਰ ਕੌਮ ਵਿੱਚ ਕਈ ਤਰਾਂ ਦੀਆਂ ਦੁਬਿਧਾਵਾਂ ਤੇ ਸ਼ੰਕੇ ਜਰੂਰ ਪੈਦਾ ਕਰ ਜਾਂਦੇ ਆ ।
ਜਿਹੜੇ ਅਖੌਤੀ ਵਿਦਵਾਨ ਅੱਜ ”ਤਰਕ” ਨੂੰ ਅਧਾਰ ਬਣਾ ਕੇ ਤੇ ਸਿੱਖੀ ਮਹਿਲ ਦੇ ਅੰਦਰ ਬੈਠ ਕੇ ”ਸਿੱਖ ਸ਼ਰਧਾ” ਦੀਆਂ ਬੁਨਿਆਦਾਂ ਨੀਂਹਾ ਹਿਲਾ ਦੇਣ ਦੀਆਂ ਕੋਝੀਆਂ ਹਰਕਤਾਂ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ, ਓੁਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸਿਰਫ ਇਹੀ ਕਹਿਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਆ ਕਿ ਸਿਰਫ ਤਰਕ ਨਾਲ ਤੇ ਅਕਾਲ ਪੁਰਖ ਦੀ ਹੋਂਦ ਨੂੰ ਵੀ ਸਾਬਿਤ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ।
ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਤਰਕ ਦੀ ਬੇਮੌਸਮੀ ਗੜੇਮਾਰੀ ਝੱਲ ਰਹੀ ਸਿੱਖ ਸੰਗਤ ਨੂੰ ਵੀ ਇਹ ਗੱਲ ਸਮਝਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ ਕਿ ਜਿਸ ਸਿੱਖ ਮਰਯਾਦਾ ਪ੍ਰਤੀ ਆਸਥਾ ਰੱਖ ਕੇ ਸਿੰਘ ਤੁਫਾਨੀ ਭਵਜਲਾਂ ਓੁੱਤੇ ਫਤਿਹ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਦੇ ਰਹੇ ਹਨ,,,,,,ਪੁਰਾਤਨ ਤੇ ਵਰਤਮਾਨ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਕਹਿਰੀ ਜ਼ੁਲਮ ਅਤੇ ਤਸ਼ੱਦਦ ਹੱਸ ਹੱਸ ਕੇ ਸਹਾਰਦੇ ਹੋਏ ਜਾਮੇ ਸ਼ਹਾਦਤ ਪੀਦੇ ਰਹੇ,,,ਓੁਹ ਐਂਵੇ ਝੱਖਾਂ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਮਾਰਦੇ ਰਹੇ ।
ਕਿਸੇ ਵੀ ਮਾਨਸਿਕ ਰੋਗੀ ਨੂੰ ”ਵਿਦਵਾਨ” ਸਮਝ ਕੇ ਜਾਂ ਆਪਣੀਆਂ ਸੁਰਖੀਆਂ ਲੱਗਣ ਦੇ ਕਾਰਨ ਕਿਸੇ ਸ਼ਖਸ ਨੂੰ ਇਸ ਤਰਾਂ ਦਾ ਦਰਜਾ ਦੇਣਾ ਕਿ ਓੁਸਨੇ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋ ਕੇ ਚਾਨਣ ਕੀਤਾ ਹੈ ,,,,,ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸਿ੍ੱਖ ਹਨੇਰੇ ਵਿੱਚ ਹੀ ਭਟਕਦੇ ਰਹੇ ਸਨ, ਪੁਰਾਤਨ ਸਿੱਖ ਸ਼ਹੀਦਾਂ , ਯੋਧਿਆਂ ਅਤੇ ਵਿਦਵਾਨਾਂ ਦੇ ਅਪਮਾਨ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਇੱਕ ‘ਮਹਾਂਪਾਪ’ ਵੀ ਹੈ ।
ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਗੁਰਮਤਿ ਪ੍ਰਤੀ ਆਸਥਾ ਰੱਖਣ ਵਾਲੇ ਵੀਰਾਂ ਭੈਣਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਮਹਾਂਪਾਪ ਦੇ ਭਾਗੀਦਾਰ ਨਹੀਂ ਬਣਨਾ ਚਾਹੀਦਾ । #Anonymous
ਜਓੁ ਤਓੁ ਪ੍ਰੇਮ ਖੇਲਣ ਕਾ ਚਾਓੁ ।।
ਸਿਰੁ ਧਰਿ ਤਲੀ ਗਲੀ ਮੇਰੀ ਆਓੁ ।।
ਤੇ ਇਸ ‘ਸ਼ਰਤ’ ਵਿੱਚ ‘ਤਰਕ’ ਦੀ ਕੋਈ ਗੁੰਜਾਇਸ਼ ਹੀ ਨਹੀਂ ।
ਸ਼ਰਤ ਤੋਂ ਜੇ ਅੱਗੇ ਦੇਖਿਆ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਪਤਾ ਲੱਗਦਾ ਕਿ ਸਤਿਗੁਰੂ ਆਪਣੇ ਸਿੱਖਾਂ ਦੀ ਪਰਖ ਲਈ ਕਈ ਤਰਾਂ ਦੇ ਕੌਤਕ ਵਰਤਾਓੁਂਦੇ ਹਨ ।
ਜਦ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਸਿੱਖਾਂ ਨੂੰ ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਧਰਮਸ਼ਾਲਾ ਦੀ ਕੰਧ ਓੁਸਾਰਨ ਦਾ ਹੁਕਮ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ‘ਤਰਕ’ ਕਹਿੰਦਾ :- ”ਕੰਧ ਤਾਂ ਸਵੇਰੇ ਵੀ ਓੁਸਾਰੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਐ”,,,,,,,,,,,ਪਰ ”ਸ਼ਰਧਾ” ਕੋਈ ਹੀਲ ਹੁੱਜਤ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀ ਤੇ ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਹੀ ਕੰਧ ਓੁਸਾਰ ਦਿੰਦੀ ਹੈ ।
ਜਦ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਸਿੱਖਾਂ ਨੂੰ ਇਕੱਠੇ ਕਰਕੇ ਮੁਰਦਾ ਖਾਣ ਦਾ ਹੁਕਮ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ‘ਤਰਕ’ ਮੱਥੇ ਤਿਓੂੜੀ ਪਾ ਕੇ ਪ੍ਰਸ਼ਨ ਸੂਚਕ ਅੱਖਾਂ ਨਾਲ ਬਿਟ ਬਿਟ ਦੇਖਦਾ ਹੈ,,,,,,,,,,,ਪਰ ‘ਸ਼ਰਧਾ’ ਸਿਰ ਝੁਕਾ ਕੇ ਪੁਛਦੀ ਹੈ :- ”ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਜੀਓ ! ਕਿਹੜੇ ਪਾਸਿਓਂ ਖਾਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਾਂ, ਸਿਰ ਵਾਲੇ ਪਾਸਿਓਂ ਕੇ ਪੈਰਾਂ ਵਾਲੇ ਪਾਸਿਓਂ……….?
ਜਦ ਤਰਕ ਹੰਕਾਰੀ ਹੋਈ ਭਾਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਗੱਲ ਕਰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਗੁਰੂ ਸਾਹਿਬ ਓੁਸਨੂੰ ਓੁਸਦੀ ਹੈਸੀਅਤ ਸਮਝਾਓੁਣ ਲਈ ਵੰਗਾਰ ਪਾਓੁਂਦੇ ਹਨ :- ”ਡੱਲਿਆ ! ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਬੰਦੂਕ ਦਾ ਨਿਸ਼ਾਨਾ ਪਰਖਣੈਂ……..ਆਪਣਾ ਕੋਈ ਯੋਧਾ ਲਿਆ ।”
‘ਤਰਕ’ ਡਗਮਗਾਓੁਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਡਰੀ ਡਰੀ ਅਵਾਜ ਵਿੱਚ ਸਵਾਲ ਕਰਦਾ :- ”ਨਿਸ਼ਾਨਾ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਜਾਨਵਰ ਓੁਤੇ ਵੀ ਪਰਖਿਆ ਜਾ ਸਕਦੈ, ਬੰਦੇ ਦੀ ਜਾਨ ਗਵਾਓੁਣ ਦੀ ਕੀ ਲੋੜ ?
ਗੁਰੂ ਜੀ ਮੁਸਕਰਾਓੁਂਦੇ ਹਨ । ਓੁਹਨਾਂ ਦੀ ਇਲਾਹੀ ਨਜ਼ਰ ”ਸਿੱਖ ਸ਼ਰਧਾ” ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਅੱਖਾਂ ਪਾ ਕੇ ਵੇਖਦੀ ਹੈ, ਗੁਰੂ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਵਿੱਚ ਰੱਤੀ ਸ਼ਰਧਾ ਤੁਰੰਤ ਗੁਰੂ ਵੱਲ ਭੱਜੀ ਆਓੁਂਦੀ ਐ ਤੇ ਗੁਰੂ ਦੀ ਸੇਧਤ ਬੰਦੂਕ ਅੱਗੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਤੋਂ ਅੱਗੇ ਹੋ ਹੋ ਆਪਣੀ ਛਾਤੀ ਡਾਹਓੁਂਦੀ ਹੈ ।”
ਇਸ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਸ਼ੱਕ ਨਹੀਂ ਕਿ ਸਿੱਖੀ ਵਿੱਚ ‘ਤਰਕ’ ਅੰਧ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨੂੰ ਕੱਟਣ ਵਾਲੀ ਇੱਕ ਤੇਜਧਾਰ ਤਲਵਾਰ ਹੈ,,,ਪਰ ਇਹ ਵੀ ਸੱਚ ਹੈ ਕਿ ਸਿੱਖੀ ਵਿੱਚ ”ਸ਼ਰਧਾ” ਓੁਸ ਜਿਸਮ ਦੇ ਲਹੂ ਵਿੱਚ ਘੁਲੀ ਹੋਣੀ ਜਰੂਰੀ ਹੈ ਜਿਸ ਜਿਸਮ ਦੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਅੰਧ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਦਾ ਜਾਲ ਕੱਟਣ ਵਾਲੀ ”ਤਰਕ” ਦੀ ਤਲਵਾਰ ਫੜੀ ਹੋਈ ਹੈ ।
ਸਿੱਖੀ ਦੇ ਵਿਸ਼ਾਲ ਮਹਿਲ ਵਿੱਚ ”ਵਿਸ਼ਵਾਸ” ਅਤੇ ”ਸ਼ਰਧਾ” ਦਾ ਦਰਜਾ ‘ਨੀਂਹ’ ਵਾਲਾ ਹੈ,,,,,,ਅਤੇ ”ਤਰਕ” ਦਾ ਦਰਜਾ ‘ਬਨੇਰਿਆਂ’ ਵਾਲਾ ।
ਅੱਜ ਜੋ ਲੋਕ ਆਪਣੇ ਮੱਥੇ ਓੁਤੇ ‘ਵਿਦਵਤਾ’ ਦਾ ਲੇਬਲ ਲਾ ਕੇ ਸਿੱਖੀ ਵਿਚਲੇ ”ਵਿਸ਼ਵਾਸ” ਅਤੇ ”ਸ਼ਰਧਾ’ ਨੂੰ ਸਿੱਖੀ ਵਿਚਲੇ ”ਤਰਕ” ਨਾਲ ਸਿੱਖੀ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚੋਂ ਖ਼ਤਮ ਕਰ ਦੇਣ ਦੇ ਹਾਸੋਹੀਣੇ ਮਿਸ਼ਨ ਦਾ ਝੰਡਾ ਚੁੱਕੀ ਫਿਰਦੇ ਹਨ, ਓੁਹਨਾਂ ਦਾ ਯਤਨ ਇਸ ਤਰਾਂ ਦਾ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਕੋਈ ‘ਬਿਜਲੀ’ ਨੂੰ ਮਾਰ ਸੁੱਟਣ ਲਈ ਓੁਸ ਨੂੰ ‘ਕਰੰਟ’ ਲਾ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ।
ਬਾਂਦਰ ਦੇ ਹੱਥ ਡਾਇਨਾਮਾਈਟ ਦੀ ਸੋਟੀ ਵਾਂਗ ਐਸੇ ਮਕੈਨਿਕ ਬਿਜਲੀ ਦਾ ਕੁਝ ਨੁਕਸਾਨ ਕਰ ਸਕਣ ਜਾਂ ਨਾ,,,ਪਰ ਹੋਰ ਕਈ ਤਰਾਂ ਦੇ ਸ਼ਾਰਟ ਸਰਕਿਟ ਕਰਕੇ ਸਮੱਸਿਆਵਾਂ ਜਰੂਰ ਪੈਦਾ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਆ ।
ਇਸੇ ਹੀ ਤਰਜ਼ ਓੁਤੇ ਤਰਕ ਦੇ ਹਥਿਆਰ ਨਾਲ ਸਿੱਖ ਸ਼ਰਧਾ ਨੂੰ ਖ਼ਤਮ ਕਰਨ ਲਈ ਜੁਟੇ ਅਖੌਤੀ ਵਿਦਵਾਨ ਸਿੱਖੀ ਨੂੰ ਖਤਮ ਤਾਂ ਭਾਵੇਂ ਨਾ ਕਰ ਸਕਣ,,,,ਪਰ ਕੌਮ ਵਿੱਚ ਕਈ ਤਰਾਂ ਦੀਆਂ ਦੁਬਿਧਾਵਾਂ ਤੇ ਸ਼ੰਕੇ ਜਰੂਰ ਪੈਦਾ ਕਰ ਜਾਂਦੇ ਆ ।
ਜਿਹੜੇ ਅਖੌਤੀ ਵਿਦਵਾਨ ਅੱਜ ”ਤਰਕ” ਨੂੰ ਅਧਾਰ ਬਣਾ ਕੇ ਤੇ ਸਿੱਖੀ ਮਹਿਲ ਦੇ ਅੰਦਰ ਬੈਠ ਕੇ ”ਸਿੱਖ ਸ਼ਰਧਾ” ਦੀਆਂ ਬੁਨਿਆਦਾਂ ਨੀਂਹਾ ਹਿਲਾ ਦੇਣ ਦੀਆਂ ਕੋਝੀਆਂ ਹਰਕਤਾਂ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ, ਓੁਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸਿਰਫ ਇਹੀ ਕਹਿਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਆ ਕਿ ਸਿਰਫ ਤਰਕ ਨਾਲ ਤੇ ਅਕਾਲ ਪੁਰਖ ਦੀ ਹੋਂਦ ਨੂੰ ਵੀ ਸਾਬਿਤ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ।
ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਤਰਕ ਦੀ ਬੇਮੌਸਮੀ ਗੜੇਮਾਰੀ ਝੱਲ ਰਹੀ ਸਿੱਖ ਸੰਗਤ ਨੂੰ ਵੀ ਇਹ ਗੱਲ ਸਮਝਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ ਕਿ ਜਿਸ ਸਿੱਖ ਮਰਯਾਦਾ ਪ੍ਰਤੀ ਆਸਥਾ ਰੱਖ ਕੇ ਸਿੰਘ ਤੁਫਾਨੀ ਭਵਜਲਾਂ ਓੁੱਤੇ ਫਤਿਹ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਦੇ ਰਹੇ ਹਨ,,,,,,ਪੁਰਾਤਨ ਤੇ ਵਰਤਮਾਨ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਕਹਿਰੀ ਜ਼ੁਲਮ ਅਤੇ ਤਸ਼ੱਦਦ ਹੱਸ ਹੱਸ ਕੇ ਸਹਾਰਦੇ ਹੋਏ ਜਾਮੇ ਸ਼ਹਾਦਤ ਪੀਦੇ ਰਹੇ,,,ਓੁਹ ਐਂਵੇ ਝੱਖਾਂ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਮਾਰਦੇ ਰਹੇ ।
ਕਿਸੇ ਵੀ ਮਾਨਸਿਕ ਰੋਗੀ ਨੂੰ ”ਵਿਦਵਾਨ” ਸਮਝ ਕੇ ਜਾਂ ਆਪਣੀਆਂ ਸੁਰਖੀਆਂ ਲੱਗਣ ਦੇ ਕਾਰਨ ਕਿਸੇ ਸ਼ਖਸ ਨੂੰ ਇਸ ਤਰਾਂ ਦਾ ਦਰਜਾ ਦੇਣਾ ਕਿ ਓੁਸਨੇ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋ ਕੇ ਚਾਨਣ ਕੀਤਾ ਹੈ ,,,,,ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸਿ੍ੱਖ ਹਨੇਰੇ ਵਿੱਚ ਹੀ ਭਟਕਦੇ ਰਹੇ ਸਨ, ਪੁਰਾਤਨ ਸਿੱਖ ਸ਼ਹੀਦਾਂ , ਯੋਧਿਆਂ ਅਤੇ ਵਿਦਵਾਨਾਂ ਦੇ ਅਪਮਾਨ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਇੱਕ ‘ਮਹਾਂਪਾਪ’ ਵੀ ਹੈ ।
ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਗੁਰਮਤਿ ਪ੍ਰਤੀ ਆਸਥਾ ਰੱਖਣ ਵਾਲੇ ਵੀਰਾਂ ਭੈਣਾਂ ਨੂੰ ਇਸ ਮਹਾਂਪਾਪ ਦੇ ਭਾਗੀਦਾਰ ਨਹੀਂ ਬਣਨਾ ਚਾਹੀਦਾ । #Anonymous